तिची आणि
माझी ओळख तशी
दीड वर्षभरापूर्वीची....एका
कॉमन मित्रामुळे आमची
ओळख झाली.तिला
पाहताच क्षणी ती माझी
होऊन गेली.हि
'ती' दुसरी तिसरी
कुणी नसून ती
आहे माझ्या मित्राचा
घराची 'गच्ची'.खरंतर लहानपणापासून
मी वन रूम
किचन एवढ्याशा घरात
राहिले, वाढले असल्यामुळे मला
कायम गच्ची किंवा
बाल्कनी या प्रकाराचं
विशेष आकर्षण होतं.मला कायम
वाटायचं दोन खोल्यांचं
घर असलं तरी
चालेल पण घराला
मोठी मोकळी गच्ची
असावी.त्या गच्चीवर
खूप सारी झाडं
असावीत, झाडांना रोज रंगीबेरंगी
फुलं यावीत.वर
पाहावं तर चंद्र
आपल्या गच्चीतच पाहतोय असं
वाटावं.रात्री गच्चीत आरामखुर्ची
टाकून मस्त जुनी
हिंदी गाणी ऐकावीत.जणू काही
आकाशातून रफी ,किशोर
यांनी माझ्या गच्चीतच
अवतराव.तिथेच बसून झाडांशी
गप्पा माराव्या.आणि
भांडणं झाली तर
झाडांशी कट्टी घेऊन वरचा
निळाशार आभाळाशी बोलावं......पण
इतका सगळं करायला
मुंबईत तशी गच्ची
मला काही सापडली
नाही जिला पाहताच
क्षणी आपलं व्हावं.पण साधारण
दीड वर्षापूर्वी पुण्यात
एका मित्राचा घरी
जाणं झालं आणि
ती भेटली.त्याने
घराचं दार उघडून
आत यायला सांगितलं,मी दार
लोटून घेतलं आणि
उजवीकडे पाहिलं तर
छान झाडा-फुलांनी
भरलेली गच्ची दिसली.आपसूकच
पाय पहिले गच्चीकडे
गेले.कधी कधी
असं होतं कि
एखाद्याला आपण आपल्या
पहिल्या भेटीतच ओळखतो,कळून
जातं कि याचं
आणि माझं जमेल.तसं काहीसं
तेव्हा मला त्या
गच्चीबद्दल वाटलं.पहिल्या भेटीतच
ती माझी होऊन
गेली.काही ठिकाणं,काही माणसे
अशी असतात कि
आपल्याला तिथे त्या
जागेसाठी,त्या माणसांसाठी
थांबायच असतं.मला
त्या गच्चीवर गेल्यावर
तिथेच थांबून राहावं
कायम असं वाटत
होतं.तसं मी
लगेच माझ्या मित्राला
म्हणाले देखील कि फक्त
गच्ची विक मला
(पूर्ण घर विकत
घेणं सध्यातरी परवडणार
नाही..हाहाहा )..पण
त्याने ते फार
मजेत घेतलं.पण
खरंच काही जागांवर
निर्जीव असून देखील
जीव लावासा वाटतो.गच्चीवर गादी टाकून
वर आकाशाकडे पाहत
झोपण्यात कित्ती मज्जा येईल ना.पण खरी
धमाल तर पावसात
येते तिथे.असं
वाटत कि पावसाच्या
सरी आपल्यावर बरसण्यासाठीच
आपल्या गच्चीत ढगांना घेऊन
आल्या आहेत. आपल्याला
अनेक मित्र मैत्रिणी
असले तरी प्रत्येक
मित्रा बरोबरचं, मैत्रिणी बरोबरचं नातं हे
फार वेगळं असतं.त्या मित्राची
किंवा मैत्रिणीची जागा
इतर कुणी घेऊ
शकत नाही.तसंच
मला जागांच वाटतं.त्या गच्चीची रिप्लेसमेंट
इतर कोणतीही जागा
घेऊ शकत नाही.या
गच्चीचं आणि माझं
एक वेगळंच नातं
आहे.तिथे मिळणारी
शांतता, तिथे मला
सापडणार माझं अस्तित्व
हे इतर कुठेही
मिळणार नाही.जणू
काही ती गच्ची
मला माझंच आतलं
रूप दाखवत असते.असं वाटतं
कि वाऱ्याबरोबर झुलत
राहावं, आकाशाचा निळ्याशार रंगात स्वतःला
शोधावं,जे काही
आहे मनात ते
सगळं काही गच्चीला
सांगून मोकळं व्हावं.आणि
गच्चीनेही शान्तपणे सगळ ऐकून
आपल्यालाला कवेत घ्यावं.तिथून निघताना कायम
वाटतं कि माझं
असं काहीतरी मी
इथे सोडून जातेय
आणि त्यामुळेच पुन्हा
येण्याची ओढ सतत
मनात असते.मागे
H . Masud Taj यांच एक
आर्टिकल वाचलेलं त्यात त्यांनी
म्हटलेलं कि When you lean out of balcony,
you wish to go beyond. When lean out, the balcony is dreaming you. Because
where balconies end, a soaring begins that no parapet can curtail…Some
balconies are like words left hanging in the air :)
